Giovedì Santo

Una canzone di Alkìnoos Ioannidis (versi di Nikos Gatsos e musica di Christos Tsiamoulis).

Αυτός που κρέμασε τον ήλιο στο μεσοδόκι τ’ ουρανού κρεμάται σήμερα σε ξύλο ίλεως, Κύριε, γενού και στ’ ασπαλάθια της ερήμου μια μάνα φώναξε "παιδί μου!" Με τ’ Απριλιού τ’ αρχαία μάγια με των δαιμόνων το φιλί μπήκε στο σπίτι κουκουβάγια μπήκε κοράκι στην αυλή κι όλα τ’ αγρίμια στο λαγκάδι πήραν το δρόμο για τον Άδη Θα ξανασπείρει καλοκαίρια στην άγρια παγωνιά του νου Αυτός που κάρφωσε τ’ αστέρια στην άγια σκέπη τ’ ουρανού κι εγώ κι εσύ κι εμείς κι οι άλλοι θα γεννηθούμε τότε πάλι

Colui che appese il sole sulla trave del cielo al legno è appeso ora  - abbi, Signore, pietà - e tra gli aspalati del deserto una madre gridò “figlio mio!” Con le antiche magie d’Aprile, con il bacio dei demoni, entrò in casa una civetta, entrò un corvo nel cortile e tutte le belve nella valle presero la strada dell’Ade. Tornerà a seminare estati, nel gelo brutale della mente, colui che inchiodò le stelle sul sacro tetto del cielo ed io e tu e noi e gli altri torneremo allora a nascere.

Cf. anche la traduzione di Gian Piero Testa (usata come base per quella presente).