Iniziamo il percorso, anche questo anno, con la traduzione di un brano tratto dal libro di Stavros Zouboulakis, «Mia sorella», pubblicato ad Atene, presso le edizioni greche Polis, nel novembre del 2012.
Stavros Zouboulakis «Mia sorella» (Edizioni
Polis, Atene, 2012)
Stavros Zouboulakis «Mia sorella» (Edizioni Polis, Atene, 2012)
«La malattia pone, in modo incisivo, la questione del
senso della vita, di Dio, del rapporto con gli altri, del benessere, della
gioia. Non credo affatto alla metafisica del dolore né alla sua funzione
catartica; credo soltanto che chi non ha sofferto diventerà inevitabilmente un
uomo superficiale e pressappoco sprovveduto. Eppure chi non provato la gioia è
un uomo malato, che può facilmente diventare maligno e puntiglioso. Gli elogi
del dolore li fanno coloro che probabilmente non hanno sofferto quanto dicono.
La malattia, la tua e quella degli altri, ti fa apprezzare il valore delle cose
più semplici della vita, quelle di ogni giorno, e al tempo stesso ti fa
relativizzare, senza azzerare, il significato delle altre cose, che si
considerano più importanti (carriere, comodità e così via)».
Dalla p. 59 del libro
«Η αρρώστια θέτει, με τον οξύτερο τρόπο, το ζήτημα του
νοήματος της ζωής, του Θεού, της σχέσης με τους άλλους, της
ευδαιμονίας, της χαράς. Δεν πιστεύω διόλου σε όλη αυτή τη μεταφυσική του
πόνου ούτε στην εξαγνιστική λειτουργία του, πιστεύω μόνο ότι όποιος δεν
έχει πονέσει θα γίνει μοιραία ένας ρηχός και λίγο ώς πολύ ανόητος
άνθρωπος. Αλλά πάλι όποιος δεν έχει γευτεί τη χαρά είναι ένας άρρωστος
άνθρωπος, που μπορεί εύκολα να γίνει φθονερός, χαιρέκακος και
μνησίκακος. Αυτά τα εγκώμια του πόνου τα κάνουν άνθρωποι που μάλλον δεν
έχουν πονέσει όσο λένε. Η αρρώστια, η δική σου και των άλλων, σε οδηγεί
να εκτιμάς την αξία των πιο κοινών και καθημερινών πραγμάτων της ζωής
και ταυτόχρονα να σχετικοποιείς, χωρίς να μηδενίζεις, τη σημασία άλλων,
που θεωρούνται σημαντικά (σταδιοδρομίες, ανέσεις και άλλα τέτοια)».
Dalla p. 59 del libro
«Η αρρώστια θέτει, με τον οξύτερο τρόπο, το ζήτημα του νοήματος της ζωής, του Θεού, της σχέσης με τους άλλους, της ευδαιμονίας, της χαράς. Δεν πιστεύω διόλου σε όλη αυτή τη μεταφυσική του πόνου ούτε στην εξαγνιστική λειτουργία του, πιστεύω μόνο ότι όποιος δεν έχει πονέσει θα γίνει μοιραία ένας ρηχός και λίγο ώς πολύ ανόητος άνθρωπος. Αλλά πάλι όποιος δεν έχει γευτεί τη χαρά είναι ένας άρρωστος άνθρωπος, που μπορεί εύκολα να γίνει φθονερός, χαιρέκακος και μνησίκακος. Αυτά τα εγκώμια του πόνου τα κάνουν άνθρωποι που μάλλον δεν έχουν πονέσει όσο λένε. Η αρρώστια, η δική σου και των άλλων, σε οδηγεί να εκτιμάς την αξία των πιο κοινών και καθημερινών πραγμάτων της ζωής και ταυτόχρονα να σχετικοποιείς, χωρίς να μηδενίζεις, τη σημασία άλλων, που θεωρούνται σημαντικά (σταδιοδρομίες, ανέσεις και άλλα τέτοια)».
2 commenti:
Κουάντ'ε βέρο...
Μπουόν καποντάννο α τούττι ε τούττε!
Auguri anche alla tua famiglia, Atanasio!
Posta un commento